“മോനേ അങ്ങേലെ പശു പ്രസവിച്ചു.”

“അതു ശരി”

“തുണ്ടയ്യത്തെ കോഴിയെ പട്ടി പിടിച്ചു ഇന്നലെ രാത്രി.”

“അയ്യോ!”

“കിഴക്കേപെരേലെ എരുത്തില്‍ ഇടിഞ്ഞു വീണു ഇന്നലെത്തെ മഴയത്ത്.”

“ഓഹോ”

അമ്മ ഇങ്ങനെ റണ്ണിംഗ് കമന്ററി തുടരുകയാണ്. നാട്ടിലുള്ള സകല ആടും പശുവും കോഴിയും എപ്പൊ, എങ്ങനെ, എവിടെ വച്ച് ഡെലിവറി കഴിഞ്ഞു എന്നുള്ളതും അതു നോര്‍മല്‍ ആണോ സിസേറിയന്‍ ആയിരുന്നോ എന്നുമൊക്കെ ഉള്ള ഒരു ഡാറ്റാബേസ് ഞാനിവിടെ ഹ്യൂസ്റ്റണില്‍ ഇരുന്നു ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തതിന്റെ ക്രെഡിറ്റ് അമ്മയ്ക്കാണ്. അങ്ങനെ എന്റെ ഡേറ്റാബേസ് വളര്‍ന്നതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന ടെലഫോണ്‍ കാര്‍ഡ് കമ്പനികള്‍ക്കല്ലാതെ എനിക്ക് ഒരു നേട്ടവും ഉണ്ടായിട്ടില്ല.

പിന്നെ മനുഷ്യക്കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കാര്യം വല്ലതും ആണെങ്കില്‍ ‘ആഹാ നീ നമ്മുടെ രമേശന്റെ മോനല്ലേ?‘ ‘നീ ജാനുവിന്റെ മോളല്ലേ‘ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് ഓടി ചെന്ന് എടുത്ത് ഷര്‍ട്ടില്‍ അഴുക്കു പറ്റുമ്പോള്‍ താഴെ ഇടാമായിരുന്നു. ഇതിപ്പൊ അതും പറ്റില്ലല്ലോ.

ഇങ്ങനെ സംസാരിച്ച കൂട്ടത്തില്‍ ഇന്നലെ അമ്മ വളരെ കാഷ്വല്‍ ആയി പറഞ്ഞു.

“നമ്മുടെ ശിവരാമന്‍ മേശിരി ഇന്നലെ മരിച്ചു പോയി. കുറെനാളായി അസുഖമായി കിടപ്പിലായിരുന്നു.”

ഞാന്‍ ഒന്നു ഞെട്ടി. എന്നിട്ട് പതുക്കെ ചന്തിയില്‍ ഒന്നു തടവി. (എന്റെ ചന്തിയില്‍ തന്നെ). അവിടെ കുട്ടിക്കാലത്ത് കിട്ടിയ ഒരു അടിയുടെ പാട് തിണിര്‍ത്തു കിടപ്പുണ്ടെന്ന് എനിക്കപ്പോള്‍ വെറുതെ തോന്നി.

ജീവിതത്തില്‍ ഒരു സംഖ്യകളും എനിക്ക് ഓര്‍മ്മ നില്‍ക്കാറില്ല. എസ്.എല്‍.സി.ക്കു എത്ര മാര്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ പോലും എനിക്ക് ഓര്‍മ്മയില്ല. ഓര്‍ക്കാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള മാര്‍ക്ക് ഇല്ലാത്തതുതുകൊണ്ടല്ല. ഞാനും സംഖ്യകളും തമ്മില്‍ പണ്ടേ നല്ല ബന്ധത്തിലല്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ്.

പക്ഷേ പിതാശ്രീയുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും എത്ര അടി കൊണ്ടിട്ടുണ്ട് എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ എനിക്ക് നല്ല ഓര്‍മ്മയുണ്ട്. ഓര്‍മ്മ വച്ചതിനു ശേഷം അടിച്ച അടിയുടെ മാത്രം കണക്കാണ് ഇത്. അടി തരുന്ന ഡിപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റ് ഭരിച്ചിരുന്നത് അമ്മയായതുകൊണ്ടും, അമ്മ ആ ജോലി വളരെ കൃത്യമായും ഭംഗിയായും നിര്‍വഹിച്ചിരുന്നതുകൊണ്ടും, പത്താം ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞ് കോളേജില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ആ ജോലി നാട്ടുകാര്‍ക്ക് ഔട്ട്‌സോഴ്സ് ചെയ്തുകൊടുത്തതുകൊണ്ടും അച്ഛന് അധികം ചാന്‍സ് കിട്ടിയിട്ടില്ല എന്നു വേണം പറയാന്‍. എനിവേ, ആ സംഖ്യക്ക് ഇവിടെ വലിയ പ്രാധാന്യം ഒന്നും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടും ശിവരാമന്‍ മേശിരി വെയിറ്റ് ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ടും നമുക്ക് കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം.

പിതാശ്രീക്ക് അല്പസ്വല്പ സമുദായ പ്രവര്‍ത്തനമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു. നാട്ടിലെ മറ്റുള്ള സഖാക്കളെ അപേക്ഷിച്ച് കുറച്ചു വിദ്യാഭ്യാസം കൂടുതലും, പിന്നെ കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ ജോലിയും. അതുകൊണ്ട് വീട്ടില്‍ എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ കേസിന്റെ മദ്ധ്യസ്ഥം പറയാനും, തര്‍ക്കം തീര്‍ക്കാനും ആളുകള്‍ വരുമായിരുന്നു. അതിര്‍ത്തി തര്‍ക്കങ്ങള്‍, കുടുംബവഴക്കുകള്‍, പരാതികള്‍, പരിഭവങ്ങള്‍ അങ്ങനെ ഒട്ടുമിക്ക ക്രിമിനല്‍ കേസുകളും സിവില്‍ കേസുകളും പിതാജിക്ക് കിട്ടാറുണ്ടായിരുന്നു, അതും നേരവും കാലവും നോക്കാതെ.

ഞാന്‍ അന്ന് പത്താം ക്ലാസ്സിലെ വലിയ പഠിപ്പൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് വീട്ടില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഒരു അവധിക്കാലം. ഉച്ചക്ക് മുട്ടന്‍ പുട്ടടി ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ് കുഴിപ്പന്ത് കളിക്കാനിറങ്ങി. കല്ലും പുല്ലും നിറച്ച് മെടഞ്ഞെടുത്ത ഓലപ്പന്തുകൊണ്ട് തലങ്ങും വിലങ്ങും ഏറ് വാങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് വീടുമുറ്റത്ത് ഉച്ചത്തിലൊരു സംസാരം കേട്ടത്. ഉടനെ അങ്ങോട്ട് വെച്ചുപിടിച്ചു.

ശിവരാമന്‍ മേശിരി, അനിയന്‍ രാഘവന്‍ മേശിരി, എന്റെ സ്വന്തം പിതാശ്രീ എന്നിവര്‍ എന്തോ വലിയ സംഭവം ചര്‍ച്ച ചെയ്ത് ചെയ്ത് ചര്‍ച്ചക്ക് ചൂടു പിടിച്ച ശബ്ദമാണ് കേട്ടത്. ചര്‍ച്ച മുറുകി വരുമ്പോള്‍ ശിവരാമന്‍ മേശിരി രാഘവന്‍ മേശിരിയെ തല്ലാന്‍ കയ്യോങ്ങും. അപ്പോള്‍ രാഘവന്‍ മേശിരി ഒഴിഞ്ഞുമാറും. പക്ഷേ ആ ഒഴിഞ്ഞുമാറ്റത്തില്‍ എന്തോ ഒരു പന്തികേട്.

കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നപ്പോള്‍ സംഭവം മനസ്സിലായി. രാഘവന്‍ മേശിരി ഒരു തൂണില്‍ ചാരിയാണ് നില്‍ക്കുന്നത്. കാലിന് നല്ല ബലമില്ലാത്തതുപോലെ ചെറിയ ഒരു ചാഞ്ചാട്ടവും ഉണ്ട്. സംഭവം കള്ള് തന്നെ. സംസാരവും അതിനെക്കുറിച്ചു തന്നെ.

ശിവരാമന്‍ മേശിരി കുണ്ടറ സിറാമിക്സ് ഫാക്ടറിയിലെ ഫോര്‍മാന്‍ ആണ്. സ്വന്തം സ്വാധീനമുപയോഗിച്ച് അനിയന്‍ രാഘവന് സിറാമിക്സില്‍ ഒരു ജോലി തരപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു മേശിരി.

പക്ഷേ രാവിലെ ജോലിക്കു പോകുന്ന രാഘവന്‍ മേശിരി കുണ്ടറ ആശുപത്രി മുക്കിലുള്ള മോഡേണ്‍ ബാറു കഴിഞ്ഞ് ഒരടി മുന്നോട്ടു പോവുന്നില്ല എന്നുള്ള നഗ്നസത്യം ശിവരാമന്‍ മേശിരി മനസ്സിലാക്കി. എന്നാല്‍ പിന്നെ അനിയനെ ഒന്നു ഉപദേശിച്ചുകളയാം എന്നു കരുതി. പക്ഷേ ചേട്ടന്‍ അനിയനെ കാണാന്‍ വരുമ്പോഴൊക്കെ അനിയന്‍ നാലുകാലില്‍. സോ, ഉപദേശിക്കാന്‍ പോയി തടി കേടാക്കണ്ട എന്നുള്ള നല്ല ആശയം തലയിലുദിച്ചപ്പോള്‍ എന്നാല്‍ പിന്നെ അത് നാട്ടിലെ അത്യാവശ്യം കുടിയന്മാരെ ഒക്കെ നന്നാക്കാന്‍ കെല്‍പ്പുണ്ടെന്ന് കരുതപ്പെടുന്ന എന്റെ പിതാശ്രീയെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിക്കാം എന്നു വിചാരിക്കുകയും ചെയ്തു ശിവരാമന്‍ മേശിരി. അതിന്റെ അരങ്ങേറ്റമാണ് അന്ന് വീട്ടുമുറ്റത്ത് കണ്ടത്.

എന്തായാലും ഞാനും എന്റെ സന്തതസഹചാരിയുമായ അശോകനും കൂടി കുറെ നേരം അവിടെ നിന്ന് രാഘവനിഗ്രഹം ബാലെ ഒക്കെ കണ്ട് ചെറുതായി ബോറ് അടിച്ചപ്പോള്‍ എന്നാല്‍ പിന്നെ പോയി
പന്ത് കളി തുടരാം എന്ന് കരുതി തിരിഞ്ഞു നടന്നപ്പോള്‍ അശോകന്‍ ചുമ്മാ, പതുക്കെ പറഞ്ഞു: “പോട്ട് സാറേ, കാള പിള്ളേരല്ലേ.”

അശോകന്‍ അപ്പോളത് എന്തിനു പറഞ്ഞു എന്നെനിക്കു മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അത് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുള്ളത് വേറൊരു തരത്തിലായതിനാല്‍ ഞാന്‍ അത് സ്പോട്ടില്‍ തന്നെ തിരുത്തി, അത് അല്പം
ഉറക്കെത്തന്നെ അനൌണ്‍സ് ചെയ്തു.

“പോത്ത് സാറേ, കാള പിള്ളേരല്ലേ.”

അപ്പോള്‍ത്തന്നെ “എന്നാല്‍ ശരി, ഞാന്‍ പോകുവാ“ എന്നും പറഞ്ഞ് ശിവരാമന്‍ മേശിരി അവിടെനിന്നും പോയപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖം വിളറിയിരുന്നു എന്ന് അച്ഛന്‍ രാത്രി അമ്മയോട് പറയുന്നത് കേട്ടാണ് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയത്. ശിവരാമന്‍ മേശിരിയെ കളിയാക്കി എന്നുള്ള കാരണത്തിന് അന്ന് അമ്മയുടെ തല്ല് ഡിപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റില്‍ അച്ഛന്‍ കൈകടത്തി. തല്‍(ല്ല്)ഫലമായി ഞാന്‍ രണ്ടു ദിവസം ഇരിക്കാന്‍ പറ്റാതെ വേച്ചു വേച്ചു നടന്നു.

അതിന് ഒരാഴ്ച മുന്‍പ് ഒരു വിവാഹമോചകേസിന്റെ ചര്‍ച്ചയ്ക്കായി വീട്ടില്‍ ആളുകള്‍ കൂടിയിരുന്നപ്പോള്‍ റാംജിറാവ് സ്പീക്കിംഗിലെ “അവനവന്‍ കുരുക്കുന്ന കുരുക്കഴിച്ചെടുക്കുമ്പോള്‍ ഗുലുമാല്‍” എന്ന പാട്ട് ഉറക്കെ വച്ചതും കൂടി ചേര്‍ത്ത് കോം‌പ്ലിമെന്റ് ആക്കിയായിരുന്നു അച്ഛന്റെ തല്ല്.